ယင္းခါ အခမ္းအနားမွဴးကဒဂၤါးကိုလက္ႏွစ္ဖက္နန္႔ဆုတ္ဗ်ာလ္ ကႀကိတ္နယ္ပလိုက္ေတ။ ၿပီးေက ျပန္ျဖန္႔ ဗ်ာယ္"လိုခ်င္ေရလူ ရွိပါသိမ့္လာ" လို႔မိန္းလိုက္ေတ။ တစ္ခန္းလံုးနီးပါး ပရိတ္သတ္တိ လက္ညွဳိးေထာင္ကတ္ ျပန္ေတ။
တစ္ခါဒဂၤါးကိုၾကမ္းျပင္မွာခ်ဗ်ာယ္ ဖေႏွာင့္နန္႔တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းနင္းပလိုက္ေတ။ ျပန္ေကာက္ဗ်ာယ္ လိုခ်င္ေရလူ ရွိ ပါသိမ့္လာမိန္းလိုက္ျပန္ေရ။ အားလံုးေလာက္ လက္ညွဳိးေထာင္ကတ္ျပန္ေရ။
ေအအျခင္းအရာကိုၾကည့္ဗ်ာယ္ တန္ဖိုးရွိေရ သင္ခန္းစာတစ္ခုယူကတ္ပါေမ။ ဒဂၤါးကိုဇာပိုင္ပင္နိမ့္က်ေအာင္ လုပ္လုပ္ ဒဂၤါးတန္ဖိုးမက်လားပါ။ အားလံုးကလိုခ်င္နိန္ကတ္ပါသိမ့္ေရ။ ေဒၚလာ၂၀စြာဇာပိုင္ပင္ အလုပ္ခံရရ ေဒၚလာ၂၀ထက္တန္ဖိုးမက်လားပါ။
အကၽြန္ရို႕ ဘ၀မွာလည္း မွားလားေရ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တိ၊ မထင္မွတ္ဘဲ တိြႀကံဳလာရေက အျဖစ္အပ်က္တိ အ တြက္နန္႔ ဘ၀မွာ လဲတစ္ခါ၊ ျပားတစ္ခါ၊ နင္းတစ္ခါ ႀကံဳလာခရပါေရ။ ယင္းပိုင္ က်ဆင္းမွဳတိနန္႔ ႀကံဳတိြရေရ အခါတိုင္း ကိုယ့္စြာကို လံုး၀တန္ဖိုးမရွိေရ လူတစ္ေယာက္ပိုင္ ခံစားရပါေရ။
အမွန္မွာ အကၽြန္ရို႕တန္ဖိုးက်လားလို႔မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္စြာကို တန္ဖိုးခ်ပလိုက္စြာရာျဖစ္ပါေရ။
လူတစ္ေယာက္ တန္ဖိုးစြာ မွားယြင္းလားေရအလုပ္တစ္ခုအတြက္ တန္ဖိုး မက်လားေရပိုင္ ပတ္၀န္းက်င္ အ ေျပာစကားနန္႔လည္း တန္ဖိုးမက်လားႏိုင္ပါ။ ကိုယ့္စြာကိုတန္ဖိုးခ်လိုက္မွရာ က်လားႏိုင္ပါေရ။
ေဒ ေဒၚလာ၂၀ကို နမူနာယူဗ်ာယ္ သူငယ္ခ်င္းရို႕ဆင္ျခင္ႏိုင္ကတ္ပါစီ။
KWKhaing(AMP)
No comments:
Post a Comment